H Καλιφόρνια καίγεται, ο Σημίτης μας αποχαιρέτησε, ο Τράμπ έχει δεξί(sic) του χέρι τον Μασκ, και ένας νέος ιός έσκασε μύτη από την Κίνα με πρώτο κρούσμα στη Θεσσαλονίκη (όπως covid19) που έχει και μετρό , έχει και προβλήματα (όπως πάντα).Και όχι δεν θα γράψω γράμμα για την ταινία/ζωή του Καζαντζίδη, δεν την είδα. Είδα ένα βιντεάκι ενός συμπαθούς τύπου στο tiktok που ανέλυε το πόσο πατριαρχικοί είναι οι στίχοι του “Υπάρχω” και με αφορμή αυτό κάναμε μια συζήτηση με τον γιο μου για τον Καζαντζίδη. Ακολουθεί η συζήτηση :

-Εσύ τι γνώμη έχεις για τον Καζαντζίδη;

-Ήταν μια τεράστια λαϊκή φωνή and that’s all. Θέλεις να μιλήσουμε για έναν σπουδαίο Έλληνα μουσικό και συνθέτη;

-Ωχχχχ! Θα πεις για τον Τσιτσάνη πάλι ε;

Ευτυχώς το παιδί μου ξέρει! (έγινε σωστή δουλίτσα) Και πάμε να σου μιλήσω έτσι χωρίς λόγο κι αφορμή (τάχα) για δυο από τις μεγάλες μου αγάπες. Τον Βασίλη Τσιτσάνη και τον David Bowie. Και οι δυο αποχαιρέτησαν τον μάταιο τούτο κόσμο ανήμερα των γενεθλίων τους. Και οι δυο μήνα Γενάρη. Ο Γενάρης είναι ύπουλος μήνας, να το ξέρεις. Μου πήρε και τον πατέρα μου. Πάνω που αναθαρρείς ότι την σκαπούλαρες, καβάτζωσες έναν ακόμα χρόνο. Χραπ! έρχεται ο καριόλης με το δρεπάνι.

Όταν πέθανε ο Τσιτσάνης που λες, ήμουν μόλις 8 ετών και ήταν η πρώτη φορά που είδα έναν ενήλικα και δη άνδρα να κλαίει μπροστά μου. Ήταν ο παππούς μου που έβλεπε στην τηλεόραση την κηδεία του Τσιτσάνη κι έκλαιγε σαν να έχασε έναν δικό του άνθρωπο. Εκείνη την στιγμή (δηλαδή όταν σκέφτομαι εκείνη την στιγμή) ανακάλυψα δυο ΣΠΟΥΔΑΙΑ πράγματα : πρώτον πόση δύναμη έχει η μουσική και δεύτερον ότι οι άνδρες κλαίνε όπως κι εμείς, παρόλο που για χρόνια μας λέγανε το αντίθετο.

Λατρεύω τα τραγούδια του Τσιτσάνη-γιατί βαθιά μέσα μου είμαι ένα λαϊκό κορίτσι ρε φίλε, το έχω αποδεχθεί, και σου βάζω εδώ ένα ωραίο playlist που βρήκα στο Youtube για να ακούσεις κι εσύ.

Πάμε στις 8 Γενάρη του 2016, την μέρα που κυκλοφόρησε το Blackstar του David Bowie, το τελευταίο του άλμπουμ ουσιαστικά, κι εμείς το γιορτάζαμε μαζί με τα γενέθλια του παίζοντας τις μουσικάρες του μαζί με τον Αντώνη Βλαβογελάκη στην εκπομπή μας στο ραδιόφωνο. Με τον Αντώνη που είμαστε φίλοι από το “στρατό” γιατί με αποκαλεί “ψηλέ μου”, “μπζηλάκο” κι άλλα τέτοια ανδρικά, μοιραστήκαμε στούντιο και μικρόφωνα για πάνω από μια δεκαετία. Πάντα όταν ξεκινούσαμε τις ραδιοφωνικές μας σεζόν παίζαμε το “Absolute beginers” του Bowie. Ήταν ο δικός μας τρόπος να μοιραστούμε το τρακ μας και την ανάγκη μας να είναι επιεικές το ακροατήριο μας για άλλο ένα ξεκίνημα.

I've nothing much to offer
There's nothing much to take
I'm an absolute beginner
When I'm absolutely sane

Κατά κάποιον τρόπο ο Bowie μας συντρόφευε πάντα. Έστειλε στο δρόμο μας και μια αδέσποτη σκύλα κάποια στιγμή, που είχε ένα καφέ κι ένα πράσινο μάτι. Την φωνάζαμε Μπαουίτσα και την ταΐζαμε κάθε πρωί έξω από έναν ραδιοφωνικό σταθμό (πάλι). Κάθε πρωί μας περίμενε και κουνούσε την ουρά της μέχρι που μια μέρα μας την έκανε η Αχάριστη (τσάκ να τος πάλι ο Τσιτσάνης). Το καλό είναι ότι συνεχίζουμε να κάνουμε παρέα με τον Αντώνη και να συχνάζουμε σε στούντιο. Ο Αντώνης μάλιστα κάνει και την δική του μουσική. Κι αυτό είναι σπουδαίο. Έχει κυκλοφορήσει το πρώτο του άλμπουμ που λέγεται REMOTE. Μπορείς να το ακούσεις ΕΔΩ.

Για κάποιο λόγο στο μυαλό μου κάπου εκεί στον άλλο κόσμο ο Τσιτσάνης κάνει παρέα με τον παππού μου τον Μουράτ και ο μπαμπάς μου τα πίνει με τον Bowie, ακούγοντας Καζαντζίδη. Για τον ίδιο λόγο στο μυαλό μου όλοι αυτοί συνεχίζουν να υπάρχουν γιατί κάποτε υπήρξαν στη ζωή μου/μας και θα υπάρχουν όσο κι αν ένας καριόλης Γενάρης ήρθε και τους σάρωσε.

Α! έρχεται κρύο. Ντύσου ζεστά και να σε αγκαλιάζεις.

Με αγάπη

η φίλη σου

Μαρία