Είναι νωρίς δε θέλω ύπνο και δε θέλω να πεθάνω

Τον εαυτό μου βρισκω

Σ' αυτή την ανισόπεδη ντίσκο. Στην Αθήνα

Καλημέρα σου!

Τελευταία τα σούρτα φέρτα μου στην Αθήνα έχουν γίνει εξαιρετικά συχνά, τόσο που αντιλαμβάνομαι πλέον τον όρο Κολιάτσου -Παγκράτι, που λέγανε και στις 3 Χάριτες (ή μήπως όχι). Στην τελευταία μου βόλτα στην Αθήνα πήγα θέατρο (μόνη μου) ένα παγωμένο απόγευμα Σαββάτου, αφού κατάφερα και βρήκα το τελευταίο εισιτήριο για την sold out παράσταση “Η Καρυάτιδα” στο Εθνικό (Ρεξ).

Καταρχάς λατρεύω να πηγαίνω θέατρο και γενικά είμαι της άποψης ότι ακόμα και μια κακή παράσταση είναι καλύτερη από μια νύχτα σπίτι με βαρετές σειρές και χαζά reality. Είναι ωραίο να πηγαίνεις και μοναχό στο θέατρο. Έχεις την ευκαιρία να παρατηρήσεις τον κόσμο, να ακούσεις συζητήσεις, να μετρήσεις τις προσδοκίες των άλλων και να τις συγκρίνεις με τις δικές σου. Γι’ αυτή την παράσταση είχα μεγάλες προσδοκίες. Για δυο λόγους : πρώτον το κείμενο υπογράφει ο Γιώργος Καπουτζίδης που αγαπώ και εκτιμώ το μυαλό του και την γραφή του. Ο δεύτερος λόγος ήταν ότι την παράσταση ανεβάζει το εθνικό θέατρο.

Το εισιτήριο μου ήταν στην πρώτη σειρά και είχα άμεση επαφή με τους ηθοποιούς και κάποιες συμπαθέστατες κυρίες που σκεφτόταν μεγαλόφωνα καθ’ όλη σχεδόν την διάρκεια του έργου. Οριακά νόμιζα ότι ήταν μέρος της παράστασης. Μην σου τα πολύλογώ. Το κείμενο εξαιρετικό , με χιούμορ , αιχμές , πολιτικό , άμεσο, κοινωνικό, αστείο, τραγικό, κέντημα που λένε και στο χωριό μου. Η παράσταση όμως κάτω του μετρίου. Υπερβολικές ερμηνείες, κακή άρθρωση σχεδόν όλων των ηθοποιών, υπερβολικές κινήσεις χωρίς λόγο. Γενικά μια απογοήτευση για παράσταση του εθνικού. Πιο ωραίος ο Καπουτζίδης και ο Κωστάλας στην τελευταία σκηνή του έργου σε βίντεο. Γενικά πιο πολύ μου θύμισε σχολική παράσταση η Καρυάτιδα. Συγκεκριμένα από αυτές που ανεβάζαμε στο δημοτικό έργα του Ψαθά ή του Τσιφόρου. Εξαιρετικά κείμενα παιγμένα άβολα από όχι πάντα χαριτωμένα πιτσιρίκια. Δεν ξέρω τι φταίει. Πάντως η παράσταση συνεχίζει να είναι sold out. Δεν ξέρω τι φταίει.

Σε αντίθεση με το Girls and Boys που είδαμε στο θέατρο Μετροπόλιταν στη Θεσσαλονίκη παρέα με την theatre bestie μου Νάνσυ ένα άλλο παγωμένο απόγευμα του Φλεβάρη. Το έργο του Denis Kelly είναι εξαιρετικό, σύγχρονο, αιχμηρό, ζωντανό, κέντημα που λένε και στο χωριό μου. Κέντημα όμως είναι και η ερμηνεία της Νατάσας Εξηνταβελόνη που βρίσκεται μόνη 90 λεπτά πάνω σε μια σκηνή , μια ανάσα από τους θεατές και δίνει ρεσιτάλ ηθοποιίας. Δεν είχα προσδοκία για αυτή την παράσταση αλλά πραγματικά εντυπωσιάστηκα από την ερμηνεία της Εξηνταβελόνη, που κυριολεκτικά μεταμορφώνεται πάνω στη σκηνή. Παίζει με το σώμα της, τη φωνή της και με βάθος απίστευτο. Η παράσταση έχει να κάνει με τη βία. Δεν είναι ένα εύκολο έργο αλλά αξίζει τον κόπο. Μπράβο στην Λητώ Τριανταφυλλίδου για τη μετάφραση και τη σκηνοθεσία. Chapeau στην Εξηνταβελόνη που σίγουρα στο μέλλον θα μας δώσει πολλές και εξαιρετικές ερμηνείες.

Να πας να το δεις, πήρε παράταση έως 16 Μαρτίου. Πάρε και παρέα μαζί.

Πίσω στην Αθήνα, στο κέντρο, στην πολύβουη οδό Ακαδημίας και στη βιτρίνα του βιβλιοπωλείου “Επι Λέξει”. Εκεί διαφεντεύει αυτή η υπέροχη γάτα που αφού με τσέκαρε από πάνω μέχρι κάτω μου επέτρεψε να μπω και να γνωριστώ με την ιδιοκτήτρια του βιβλιοπωλείου που θα με φιλοξενήσει την 1η Απριλίου μαζί με τις ηρωίδες μου. Αθήνα σου’ρχομαι για παρουσίαση βιβλίου! Φίλες και φίλοι σας περιμένω όλους.

Πήρα 2 βιβλία εκείνη την μέρα, το ένα το διάβασα ήδη στο ταξίδι για Παρίσι (σου έχω γράμμα και γι’αυτό) και πίσω. Τελικά οι μεγάλες πτήσεις ευνοούν το διάβασμα. Η Μέσα Πέτρα της Μαρίας Μανωλέλη είναι ένα δυνατό μυθιστόρημα που διαβάζεται νεράκι, και κυριολεκτικά δεν μπορείς να το αφήσεις από τα χέρια σου. Ξεκινά με τον θάνατο ενός πολύ κακού ανθρώπου, και εκτυλίσσεται σε μικρά κεφάλαια που μας συστήνουν τους ήρωες της ιστορίας αλλά και το σύμπαν του μικρού χωριού Πέτρα της Κρήτης. Ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο και μια γυναικοκτονία που έμεινε ατιμώρητη. Αξίζει να το διαβάσεις.

Σε φιλώ

και σε αφήνω με ένα άρθρο από το Inside Story με τίτλο : Οι Ελληνίδες της Βουλής Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, το inside story θυμάται τους αγώνες των Ελληνίδων για το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι, που αρχίζουν από το τέλος του 19ου αιώνα, καθώς και τη διαχρονική παρουσία τους στο ελληνικό κοινοβούλιο.

Η κρύα και συννεφιασμένη Κυριακή της 18ης Ιανουαρίου 1953 ήταν μια λαμπρή ιστορική ημέρα για τη Βουλή των Ελλήνων, αφού εξελέγη στη Θεσσαλονίκη η Ελένη Σκούρα, η πρώτη γυναίκα που κατέλαβε έδρα στο ελληνικό κοινοβούλιο.